ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ

Αναρτήθηκε στο Α πρόγραμμα Ο ΚΑΘΡΕΥΤΗΣ  του Χρήστου Μιχαηλίδη

 

      Για όλους μας υπάρχει μια δεκαετία που έχει χαραχθεί ανεξίτηλα μέσα μας. Μιλώ για δεκαετία ανεξάρτητη από τον πραγματικό τρέχοντα χρόνο. Λίγο μπρος λίγο πίσω, είναι η δεκαετία που ξεκινά από τα 13 και τελειώνει δέκα χρόνια αργότερα. Μιλώ για την δεκαετία των σήμερα εβδομηντάρηδων και βάλε.

      Τα παιχνίδια της γειτονιάς έχουν ξεχαστεί προ πολλού και ξεκινάνε οι λαχτάρες της Άνοιξης, συνήθως το Πάσχα που τα πράματα είναι πιο χαλαρά χωρίς το σχολείο και τους περιορισμούς των γονιών. Σίγουρα παίζει ρόλο και η Άνοιξη. Φουντώνανε μέσα μας τα ερωτικά σκιρτήματα, ένα βλέμμα μπορούσε να μας χαντακώσει  ή να μας σηκώσει ψηλά στον ουρανό και τα βράδια ο ύπνος αργούσε να έρθει στα κρεβάτια μας, αφού αναπλάθαμε μέσα μας τις ερωτικές επιθυμίες της μέρας, όπου τα όμορφα πράγματα μάς ταξιδεύανε  σε ονειρικούς χώρους και τα δυσάρεστα μας φέρνανε στην άκρη του κόσμου και στην σαφέστατη επιθυμία μας να αυτοκτονήσουμε την επόμενη μέρα.

       Όλα παίζανε ρόλο σ’αυτή την δεκαετία. Οι μουσικές, τα ρούχα που διαλέγαμε, το κρυφό και παράνομο αλκοόλ στα πάρτυ, τα διαβάσματα που τα φορτώναμε στον κόκορα, τα κρυφά τσιγάρα με απανωτές μαστίχες για να ξεβρομίσουμε, τα ασχημάτιστα πλην υπάρχοντα ακόμα όνειρα για το μέλλον μας, όλα. Κι όσο η δεκαετία κατάπινε τα χρόνια της, τόσο αρχίζανε και τα βάσανα (πλην γλυκύτατα όπως αργότερα θα αναπολούμε). Εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο κι έπειτα τα φοιτητικά χρόνια, όπου όλα τα πρώην ξεχνιόντουσαν μέσα στην θεόρατη μας λαχτάρα να γίνουμε σπουδαίοι και που την ψευδαίσθηση της προσωπικής μας δόξας και την αμετροέπειά μας την περιφέραμε σε ταβέρνες, (θεόρατη πλην εκ των υστέρων τώρα ανόητη), καθώς όλα αυτά μαζί και με την ερωτική μας εφηβεία θα έμπαιναν δυστυχώς σε πιο πραγματικές βάσεις.

 

 

      Άλλοι θα τρέχουνε σε διαδηλώσεις και πολιτικά δρώμενα κι άλλοι σε συναυλίες και σε γκαλερί. Ίδια ρυάκια που ψάχνουν και χωνεύονται στη γη για να καρπίσουν πότε πολιτική σκέψη πότε τέχνες και γράμματα.  Και δυστυχώς μετά τα 23 αρχίζουμε και σοβαρεύουμε προς όφελος του κοινωνικού κατεστημένου και σε βάρος των προϋπαρξάντων ονείρων μας.

      Υπάρχουν όμως και αρκετοί σ’αυτή την δεκαετία που δεν θα δοκιμάσουν τα δώρα αυτών όπου πιο πάνω αναφέραμε. Οι οικονομικές δυσκολίες και η φτώχια των γονιών τους θα τους αποκλείσουν  από τις παραπάνω πολυτέλειες. Οι σκέψεις μου αυτές τους ζητούν ταπεινά συγνώμη. Η ζωή ήταν, είναι και θα είναι πάντα άδικη.

       Όμως δεν θέλω να τελειώσω με στεναχώριες. Γι’αυτό θα προκαλέσω τη μνήμη όσων ζήσανε τα παραπάνω να κάτσουνε το βράδυ στο μπαλκόνι τους, καλοκαίρι που είναι και να ξαναθυμηθούνε εκείνα τα χρόνια που τους έζησαν