ΑΥΠΝΙΕΣ

Αναρτήθηκε 27.6.2022 στο Α πρόγραμμα του Χρήστου Μιχαηλίδη

Συνήθως ξεκινά από απλήρωτα γραμμάτια, από πράγματα που έπρεπε να γίνουν σωστότερα  και δεν γίνανε  και  καταλήγει  να γίνεται  αυτοσκοπός  με μόνο στόχο τον ύπνο. Κι όσοι  καταραμένοι  του  είδους  ξαπλώνουνε  με  την  ελπίδα  να  κοιμηθούνε, σίγουρα  έχουνε χάσει το παιχνίδι.  Κι αρχίζουνε να μετράνε  πρόβατα,  να σκέφτονται παραλίες και νησιά και το λαχείο στην κλήρωση της Δευτέρας, ως που ο λεπτοδείχτης στο ρολόι του τοίχου,  τους επαναφέρει στο νυχτερινό τους μαρτύριο.

Ύστερα τα βάζουνε με τους ήχους της πόλης. Διαολοστέλνουν τα μηχανάκια που μαρσάρουνε και το κουνούπι που βουίζει στο αφτί τους. Θυμώνουνε που μια ολόκληρη πόλη κοιμάται και σφίγγουν τα βλέφαρά τους τόσο που πονάνε επειδή κι αυτά τα όνειρα σπρώχνονται μεταξύ τους πιο θα πρωτοβγεί, αφού είχανε την ατυχία να πέσουνε σε άυπνους και καταλήγουν φιλοσοφώντας ότι η αϋπνία, αυτή η αρρώστια της πολυτέλειας και η συνομωσία της εξάντλησης, τελικά είναι η εκδίκηση του ένοχου μυαλού των αθώων ανθρώπων. Ενίοτε οι άνθρωποι αυτοί μπερδεύουν τον ύπνο με την αϋπνία τους,  αφού κατά κάποιο τρόπο μπορούνε να καθορίζουν την πορεία των ονείρων τους κατά το δοκούν, έτσι ώστε να μην ξέρουνε το πρωί αν ονειρευόντουσαν ή αν αναθυμότανε τα παρελθόντα ή επιθυμούσαν τα μελλούμενα, κάνοντας τον ύπνο τους μια διαφάνεια.

Υπάρχει έπειτα και η  αϋπνία της επόμενης μέρας. Αυτή που τρέφεται από τον τρόμο των πράξεων που θα ακολουθήσουν την επόμενη μέρα. Την έχουνε οι ευθυνόφοβοι, οι τελειομανείς και οι ριψοκίνδυνοι. Αυτοί που συνδέουνε την επόμενη μέρα τους με την μεταφορά ευθυνών σε τρίτους, την καταξίωση των πράξεών τους ή με το φόβο της αποτυχίας, ανάλογα.  Όμως υπάρχουν κι αυτοί που περιφέρουν την αϋπνία τους ως κόρη οφθαλμού θέλοντας να αποδείξουνε την ηρωική ιδιαιτερότητά τους.

Η αϋπνία είναι ακόμα και μια ανίατη ασθένεια της ψυχής. Αυτής της απροσδιόριστης έννοιας που αποθηκεύουμε  όλα όσα μας αφορούν. Τελευταίες αφήνω τις αϋπνίες των ποιητών.  Αυτών που την έχουνε   σαν θείο δώρο και περιμένουνε τη νύχτα για να γεννήσουνε αυτά που τους παιδεύουνε τη μέρα.  Αυτών που νοιώθουνε τη νύστα σαν προδοσία απέναντι στα γεννήματα της αϋπνίας τους. Αυτών που η αϋπνία είναι ένα ταξίδι στις ενοχές ή στις επιθυμίες τους. Η αϋπνία είναι τελικά η μήτρα της λογοτεχνίας που περιμένει τις σκληρές ώρες της νύχτας να πει τα δικά της,