Γιαγιάδες και παππούδες

Αναρτήθηκε Α πρόγραμμα Ο ΚΑΘΡΕΥΤΗΣ του Χρήστου Μιχαηλίδη

          Ο τίτλος που περιμένανε χρόνια ξεκινά  έξω από το μαιευτήριο όπου μαζί με τα παιδιά τους περιμένουνε το πρώτο τους εγγόνι. Κι επειδή τα προαιώνια κατάλοιπα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν ακόμα, ξεκινάει και η επιθυμία τους  αν θέλουνε αγόρι ή κορίτσι. Επιθυμίες ξεκάθαρα μοιρασμένες που όταν έρθουν στην επιφάνεια με την κατάλληλη ερώτηση, ο παππούς θέλει εγγόνι και η γιαγιά εγγόνα. Απόληξη όμως αυτών των επιθυμιών είναι μία. Να είναι γερό κι ό,τι θέλει ας είναι.

          Κι αφού περάσουν αυτές οι ευχάριστες αγωνίες των πρώτων  ημερών, της γιαγιάς περισσότερο, για τα ζιπουνάκια του βρέφους, τις πάνες και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τις βάζουνε τις κρέμες του μωρού και πώς να σκεπάζεται καλύτερα με το κουβερτάκι του, που πολλές  φορές κάνουνε την κόρη της ή νύφη της ανάλογα να μουρμουρίζει με όχι και τόσο ευχάριστα γαλλικά μέσα της για τις επεμβάσεις της γιαγιάς, που ντε και καλά θέλει να γίνουνε τα πράγματα όπως αυτή μεγάλωσε τα δικά της παιδιά.

          Κι αφού περάσει ο πρώτος καιρός αρχίζουνε οι ευχάριστες αναμονές που με πρόσχημα τα κοινά τραπεζώματα θα έχουνε την ευκαιρία να χαρούνε τα εγγόνια τους. Κι όταν πια αυτά αρχίζουν να περπατούν, από κοντά και οι ευχάριστες λαχτάρες μην πέσει ή μην στραβοκαταπιεί, με δικό τους φταίξιμο. Κι όταν φτάσουν στην ηλικία να τρέχουν και να παίζουν μόνα τους και να τα χαίρονται στις πλατείες και τις παιδικές χαρές, όταν τους τα δίνουνε οι γονείς για να μείνουν επιτέλους για λίγο μόνοι τους χωρίς το ευχάριστο βάσανο της καθημερινότητας, ζούνε και πάλι μέσα στον τρόμο και την αγωνία μη τυχόν και πάθουνε τίποτα και ποιος τους σώζει από τις φωνές των παιδιών τους. Κι όταν έρθει η ώρα για τα βαφτίσια, κρυφή ελπίδα τους (Όπου μερικοί μάλιστα την δηλώνουν απροκάλυπτα) να ακούσουνε το όνομά τους από το στόμα του παπά. Είναι σημαντικό πράμα γι’αυτούς το όνομα να διατρέχει στο χρόνο γενιά παρά γενιά.

          Κι έπειτα να τα παγωτά, να τα γλειφιτζούρια, συνήθως εν αγνοία των γονιών, που άλλες εντολές έχουν από τους γιατρούς που άλλη δουλειά δεν κάνουνε παρά να τους φορτώνουνε εντολές κι ενοχές που απαιτεί η υγιεινή διατροφή. Κι αφού τα εγγόνια τους καβαλάνε μέχρι το σβέρκο όταν τους τα δίνουνε για να κάνουν οι γονείς τις δουλειές τους, όταν έρχονται να τα πάρουν, ένα αίσθημα ανακούφισης τους διακατέχει. Ένα λίγων ωρών όμως αίσθημα αφού αμέσως αρχίζει η ευχάριστη αναμονή της επόμενης ανάθεσης των εγγονών σ’αυτούς.

          Και κάτι τελευταίο που μου έτυχε σε μια δημόσια υπηρεσία. Αρειμάνιος ελληναράς υπάλληλος απευθυνόμενος σε υπερήλικα που περίμενε τη σειρά του να εξυπηρετηθεί, εσύ παππού τι θέλεις, του είπε για να πάρει της αποστομωτική του απάντηση. Παππούς είμαι για τα εγγόνια μου. Για σένα είμαι κύριος. Καλή σας μέρα.