ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Αναρτήθηκε στο Α Πρόγραμμα Ο ΚΑΘΡΕΥΤΗΣ του Χρήστου Μιχαηλίδη 19.12.2023

      Τα Χριστούγεννα ήτανε πάντα μια σημαδιακή ημερομηνία για τα παιδικά μας χρόνια. Κι αυτό δεν είχε να κάνει με το αν περιμέναμε δώρα. Όχι. Περισσότερο ήταν μια αίσθηση γλυκιάς αναμονής που δεν ήξερες αν οφειλότανε στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, τις στολισμένες βιτρίνες και στα κάλαντα. Μάλλον όλα μαζί παίζανε το ρόλο τους για να μας κάνουν να τα περιμένουμε πολλές μέρες πριν.

      Οι δημοτικές μπάντες είχανε την ευκαιρία να ξεσκονίσουνε τα όργανά τους περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της πόλης με το χάρτινο κουτί να μαζεύει οβολούς από μαγαζί σε μαγαζί για την βελτίωση της μουσικής απόδοσης της κινούμενης ορχήστρας και τα καρουζέλ ποιος ξέρει πού ήτανε χαμένα όλο τον καιρό να κάνουν την εμφάνισή τους στις πλατείες των μικρών πόλεων. Κι αν είμαστε τυχεροί και ρίξει κι ένα χιόνι το χριστουγεννιάτικο σκηνικό καθίσταται πλήρες στα μάτια και στις διαθέσεις μικρών και μεγάλων

      Στολισμένες βιτρίνες και ξενόφερτες μουσικές λες και χάθηκαν τα ελληνικά κάλαντα. Το πατροπαράδοτο καραβάκι σχεδόν βυθίστηκε οριστικά κάτω από τις φουρτούνες των ευρωπαικών μοτίβων.

      Αλλά και το γεγονός ότι σε λίγες μέρες ακολουθεί η πρωτοχρονιά επιτείνουν την προσμονή μέχρι τα έσχατα όριά της. Δεν ξέρω γιατί η ακολουθήσασα γιορτή των φώτων με γέμιζε με μία περίεργη θλίψη που όχι ότι οφειλόταν τόσο στο τέλος των γιορτινών ημερών αλλά μάλλον μου έμεινε κατάλοιπο από τα παιδικά μου χρόνια για το ότι θα ξεκινούσαν ξανά τα μαθήματα.

      Κι όλα αυτά βέβαια για την παιδική μας ηλικία.  Γιατί για τους μεγάλους όλα τα προηγούμενα είχαν σχεδόν χαθεί προ πολλού. Γι’αυτούς οι καθημερινές έγνοιες παίζανε τον πρώτο ρόλο και οι χριστουγεννιάτικες χαρές περιοριζότανε στα οικογενειακά τους τραπέζια όπου χαιρότανε φίλους, παιδιά και εγγόνια.

      Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως αυτή η προσμονή έσβηνε την μέρα των Χριστουγέννων χωρίς να μπορώ να καταλάβω ακόμα το γιατί. Ίσως γιατί οι επιθυμίες είχαν μεγαλύτερη αξία από την πραγματοποίησή τους. Ίσως και γιατί οι αξίες όσο μεγαλώνουμε ξεφτίζουνε μέσα μας απότοκο κι αυτό του αδυσώπητου χρόνου που συσσωρεύεται πάνω μας.

      Όμως τώρα μ’αυτόν τον ιο που γύρισε τον κόσμο ανάποδα και με την βοήθεια μιας οικονομίας που πηγαίνει κατά διαόλου στη χώρα μας αλλά κι ακόμα και η κλιματική αλλαγή σ’ολον τον πλανήτη, σιγά σιγά τα φωτάκια στα σπίτια και στις αυλές έχουν αρχίσει να ελαττώνονται, δείγμα κι’αυτό της παραίτησης του κόσμου από τις μικροχαρές που μας μεγάλωσαν. Αλλά ας μην είμαστε απαισιόδοξοι. Ακόμα και τώρα πιστεύω πως όλοι μας ότι όταν πλησιάζουν οι μέρες για τα Χριστούγεννα νοιώθουμε μια γλυκιά προσμονή ξεχνώντας για λίγο τα δύσκολα.

      Τέλος, ευτυχώς που ακόμα οι Έλληνες δεν απέκτησαν την αμερικάνικη συνήθεια της γαλοπούλας και μείναμε στον κόκορα και την εγγονή μου, τριών χρονών, να λέει δηλαδή παππού τώρα δεν θα κοκορίζει ο κόκορας;